Naar Alaska !

Dat we dit jaar weer naar de Verenigde Staten zouden gaan was wel duidelijk, maar naar welk deel wisten we lange tijd niet.
Het gebied tussen Utah & Arizona spreekt ons erg aan maar een vakantie naar die streek vergt veel voorbereiding qua hikes en dirtroads, en we hebben niet zoveel tijd voor de voorbereiding dus ging er een streep door heen. Jos wilde ook wel graag nog een keer terug naar New Orleans maar we kregen geen leuke reis op ons netvlies.
Geïnspireerd door het koude weer in Nederland van de afgelopen tijd wisten we het opeens: Alaska!
Op internet is er in tegenstelling tot de overige staten van de VS niet veel aan reisverslagen etc te vinden over Alaska. Al snel bleken er meer grote tegenstellingen te zijn: geen goedkope hotels met coupons, maar hotels en B&B vanaf 100$ excl. tax en geen woestijn droogte maar regen, kou maar toch ook lekkere temperaturen van 20 graden. Het schrikt ons allemaal niet af en daarmee kan de voorbereiding voor de vakantie 2012 beginnen.
Als eerste wilden we de vlucht boeken, wat al de nodige keuzemomenten met zich meebracht. Rechtstreeks op Anchorage vliegen kan niet vanaf Amsterdam of Brussel, dus het wordt een overstap. We hebben ons toen eerst georiënteerd of een stop-over in Seattle mogelijk zou zijn. Seattle vinden we een leuke stad en op voorhand weten we al dat we "steden" gaan missen in de wonderschone omgeving van Alaska, dus een stop-over zou wel eens de uitkomst kunnen bieden zeker omdat je toch in Seattle moet overstappen.
Waar je bij een overstap "normale vliegtijden" hebt, merkten we dat we bij een Stop-Over of 's ochtends om 6 uur uit Seattle zouden moeten vertrekken of als alternatief een vlucht met aankomst om 00.30 uur in Anchorage. Op de heen of terugweg zouden we hier nog mee kunnen leven, maar voor een vlucht in de vakantie vinden wij dit geen geschikte tijden als je in ogenschouw neemt dat je vooraf op de luchtaven moet zijn en bij aankomst nog om een huurauto. Als we business class zouden vliegen hadden we wel goede vluchttijden, maar vragen ze 600 euro per persoon meer voor een ticket op de toch al behoorlijke businessclass prijs. De stop-over is dus afgevallen, het luxe reizen hebben we er in gehouden.
We zullen nu met British Airways vliegen. We zullen 2 x over moeten stappen: in Londen en Seattle maar aangezien we business class vliegen zullen wij ons prima vermaken in de lounge van de luchthaven. De auto, een full-size SUV hebben we inmiddels ook geboekt en voor de poes is het pension veilig gesteld. Het echte lezen, plannen en voorbereiden kan nu beginnen.

Inmiddels is het eind april en zijn we een stukje verder met de planning. We hebben eerst maar een stel boeken aangeschaft zoals de lonely planets Alaska & discover Alaska, de reisgids van de ANWB en de Milepost, wat schijnbaar de bijbel is voor Alaska. Door veel te lezen hebben we besloten om naast Alaska ook een stukje Canada mee te pakken (Yukon). De route staat in grote lijnen vast, hotel voor de eerste nacht is geregeld en we hebben de berensafari voor $1300 besproken. Kost wat, maar dan heb je ook wat zullen we maar denken.
Inmiddels is het eind mei. Helaas hebben we het poezenpension af moeten zeggen omdat Roosje niet meer onder ons is. De overige plannen gaan echter door en krijgen concretere vormen. Via het geocachen, wat we ook in Alaska willen doen, zijn we in contact gekomen met een geocachend-stel uit Anchorage waar we een zondagmiddag mee gaan cachen. Leuk! Andere jaren moesten we door het hiken in onherbergzaamgebied heel gedetailleerde info zoeken bij de voorbereiding, dit jaar is het allemaal veel losser. Qua voorbereiding heeft het echt niets gemeen met onze andere USA reizen.
Weer een stapje verder

De vakantie komt steeds dichterbij. Voor de eerste week hebben we de reis wat concreter gemaakt en de overnachtingen geboekt. Even wennen voor ons want we houden eigenlijk van optimale vrijheid, maar we willen het er niet op gokken dat we niet makkelijk iets kunnen vinden. 's avonds aanbellen bij een bed & breakfast is voor ons toch anders dan bij een motel binnenlopen. In Fairbanks zullen we 2 nachten in een motel blijven. Even wat ruimte om ons heen. De planning voor de 3 weken daarna moet nog komen. We zijn momenteel druk met geocachen en andere leuke dingen en de voorbereiding komt er niet van. Dit is ons nog nooit overkomen. Komt uiteindelijk helemaal goed en inmiddels is er iemand van het alles Amerika forum naar Alaska vertrokken voor ongeveer hetzelfde rondje dus dat reisverslag volgen we natuurlijk op de voet en daar gaan we zeker nog wat tips uit halen.

Reageer hier

Alaska ???

Alaska Voor ons is het inmiddels “heel gewoon” dat we naar Alaska gaan, voor de omgeving is het een stuk ongewoner. Het is geen alledaagse vakantiebestemming waardoor mensen zich geen beeld kunnen vormen over de ligging, het weer en andere wetenswaardigheden. We zullen iets meer over Alaska vertellen. Het woord Alaska komt van het Aleutian woord Alyeska, wat ‘groot land’ betekend. Het is de 49ste staat van de Amerika, en in 1876 gekocht van Rusland. Alaska ligt in het meest noordwestelijke deel van het Noord-Amerikaanse vasteland. Aan de oostelijke grens ligt Canada en voor de rest wordt het omsloten door water. Alaska heeft een landoppervlakte van ongeveer 1.500.000 km². Het is zo’n 48 x zo groot als Nederland. Van noord naar zuid is de afstand 2240 km, van oost naar 1392 km. Er wonen ongeveer 670.000 mensen. Gemiddeld heeft iedere inwoner ongeveer 2 km² tot zijn beschikking. Anchorage is met 260.000 inwoners de grootste stad van Alaska, maar is niet de hoofdstad; dat is Juneau. Juneau ligt in het zuidoosten van de staat en is de enige hoofdstad ter wereld die niet over de weg te bereiken is. Je kunt er alleen per vliegtuig of boot komen. De temeperatuur kan in het binnenland in de zomer oplopen tot 35 graden celcius. In de winter kan het echter zo koud worden dat als je buiten een glas water leegt, het water bevroren is voordat het de grond raakt. In Alaska komen 3 soorten beren voor: de bruine beer (waaronder de grizzly), de zwarte beer en de ijsbeer, die alleen in het uiterste noorden voorkomt.

Reageer hier

Nog even,....

Waar het eerst eindeloos ver weg leek, komt de vakantie nu toch echt dichterbij. De laatste werkdag is inmiddels geweest. Of we willen of niet, we moeten nu wel voorbereiden. En inmiddels willen we wel hoor. Van het Alles Amerika forum is er iemand net 3 weken naar Alaska geweest die ongeveer onze route heeft gedaan. Zo kom je wel in de stemming. Al hebben we zo ook dingen ontdekt die we niet wisten, zoals het gegeven dat je dus 3 weken in Alaska rond kunt reizen met alleen maar regen, regen en nog eens regen. Wij zijn positief, eigenlijk hebben we altijd geluk gehad met het weer op vakantie. Dus waarom dit jaar niet? Afgelopen weekend hadden we bedacht alvast een hotel in Dawson City vast te willen leggen, inmiddels zijn we heel wat mailtjes verder en is duidelijk geworden dat er in Dawson City niet 1 bed meer vrij is op 21 en 22 juli omdat het dan muziekfestival is. We worden nadrukkelijk geadviseerd om ons reisschema om te gooien. Tja, en dat is nou weer net niet zo eenvoudig in Alaska & Yukon. Wegen zijn lang en eenzaam en omrijden betekend 100-en kilometers omrijden. Van Tok naar Whitehorse doorrijden zonder in Dawson City te stoppen is niet te doen: de afstand te ver. Volgens de routeplanner moet je dan rekenen op 13 uur. Bovendien willen we graag naar Dawson City. We kunnen ook niet naar het noorderlijker gelegen dorp Eagle Plains (dichtbij de poolcirkel)gaan. De dirtroad die daar naar toe rijdt is slecht toegankelijk en je wordt alleen geadviseerd om met 2 reservewielen bij je deze weg te nemen. Tja,... In Little Finland hebben we al laten zien dat we zo'n route kunnen bedwingen, maar NA Little Finland weten we ook dat je sommige risico's niet moet nemen als je maar met 1 auto bent. Afijn we lossen het slaapprobleem wel op voordat het zover is; we kunnen de auto nog altijd op het terrein van de Walmart supermarkt parkeren ;-)

Reageer hier

Dag 1 woensdag 11 juli 2012: AMS → LHR → SEA → ANC (25 mijl in ANC)

Het is zover: de reis naar Alaska kan beginnen. Gisteren zijn we al naar Schiphol Airport (AMS) vertrokken zodat we na een goede nachtrust rustig op kunnen starten. Natuurlijk hebben we nog geocaches gezocht nabij het hotel. Waarvan er één wel heel bijzonder was omdat we met een klein pontje over moesten. Wat kom je door cachen toch op bijzondere plekjes! De weg vervolgend naar het hotel moesten we nog even wachten voor Nederlands wildlife (wilde eenden met jonkies die de weg overstaken in de polder); alvast een opwarmertje voor het wildlife van Alaska.
Vanochtend na een stevig ontbijt werden we om 08.00 uur door de shuttleservice naar Schiphol gebracht. In de taxfree shop genoten we van het tafereeltje van 4 meisjes die samen op reis gingen en een fles drank mee wilden nemen, het verdelen van de kosten van nog geen 17 euro was een levendige discussie, want moest je nou meebetalen als je nu al wist dat je niet evenveel als de anderen zou drinken? In onze jeugd waren wij natuurlijk niet anders, maar nu vroegen we ons toch af waar dit met de discussies zou eindigen wetende dat de vakantie nog moest beginnen. Wij scoorden nog even twee geheugenkaartjes van 8 gig met de hoogste schrijfsnelheid, voor weinig geld en een slokje voor als we dorst krijgen.
Het vliegtuig naar Londen vertrok pas om 11.40 uur, maar wachten in de lounge is heel relaxt. Als we gewild hadden konden we al onbeperkt naar de sterke drank grijpen, maar we hielden het bij cappuccino met chips. De vlucht naar Londen had behoorlijk wat turbulentie maar verliep voorspoedig. Als lunch kregen we 3 soorten zalm dus hadden we weer niets te klagen. Behalve misschien dat je het in3 minuten moest opeten, want toen zette de landing al weer in. Op Heathrow (LHR) moesten we nog zo’n 2 uur wachten in de lounge. Het uitgebreide pasta & broodbuffet hebben we maar gelaten voor wat het is en we beperkten ons netjes tot wijn, soep en chips, we moeten immers nog een vlucht en een lounge in Seattle overleven. Wat is het leven van een reiziger zwaar hè? Met een kleine vertraging vertrokken we uit Londen. We worden aan boord ontvangen met champagne en dan moeten we al direct een keuze maken uit het menu voor de 3-gangen lunch. Pff in Nederland is het nu 18.30 uur maar wij gaan (nogmaals) lunchen. Wat een straf voor Bourgondiërs als wij zijn.
Natuurlijk gaat het vergezeld van wijn en port. Gezien de prijs die we voor ons businessclass ticket hebben betaald zou het toch zonde om het bij spa blauw te houden dus drinken we vrolijk mee. Life is good. Is er dan niets te klagen ? Tuurlijk wel, we zijn Hollanders: de vorken zijn op, de vis over-cooked en de port wordt vooral naast ipv in het glas geschonken. In een (sterren) restaurant zouden we er wat van gezegd hebben, maar nu maken we maar een grapje: het is immers vakantie. Na de lunch gaat het licht uit, de boodschap is duidelijk: slapen en niet zeuren. Esmée is braaf en volgt de instructie op, Jos bepaalt zijn eigen ritme en kijkt een filmpje (the Hunger Games, Safehouse en de Lorax). Als we boven Calgary vliegen gaat het licht weer aan: wake up! En meteen zitten we weer aan de sandwiches & scones. In Seattle (SEA) moeten we eerst langs de douane om vervolgens de bagage op te halen en meteen weer in te checken. Behoorlijk tijdrovend . We hebben nog een uurtje overstaptijd. Er ligt een cache op nog geen 500 meter van de airport. Die willen we op de terugweg meepakken; dan is er iets meer tijd en levert het een extra souvenir op van de staat Washington. Esmée kijkt er al weken naar uit om deze nano te loggen. Op de vlucht van Seattle naar Anchorage (ANC) met Alaska Airlines valt vooral de vriendelijkheid van het personeel op. Zou British Airways een voorbeeld aan kunnen nemen.
Inmiddels hebben we het een beetje gehad met het reizen maar we houden vol en zo komen we op de Ted Stevens International Airport aan. De koffers zijn als een van de eerste van de band en dan is het op naar Herz, kijken welke auto ze voor ons in petto hebben. Het blijkt een Dodge Durango te zijn. Die hebben we ooit eerder in Florida en in Oregon gehad en is onze favoriete auto, we zijn tevreden. Als we alles ingeladen hebben blijkt het oliepeil te laag te zijn, het kan niet bijgevuld worden dus krijgen we met veel excuses een andere auto. Het wordt een GMC Yukon-SLT. Nog een tikkeltje groter en luxer dan de Durango, 5.3 liter V8 met 320 PK en een automatisch sluitende achterklep. Dan vervolgen we snel ons weg naar de Micortel Inn & Suites, waar we uiteindelijk om 23.45 uur aankomen (in Nederland is het dan 9.45, wat betekent dat we 26 uur terug uit het hotel in Amsterdam vertrokken). In Achorage gaat de zon nu snel onder. Het wordt een kort nachtje want om 04.30 uur liggen we al de Milepost te lezen om de dag van vandaag voor te bereiden.

Reageer hier

Dag 2 donderdag 12 juli 2012: Eagle River -- Homer (252 mijl)

Find more about Weather in Anchorage, AKZoals gebruikelijk begint een eerste dag in de USA vroeg, het was kwart voor vijf toen we wakker waren en bleven. Mooi de gelegenheid om onze bagage te reorganiseren, de weblog bij te werken en ons een beetje te oriënteren op onze omgeving. We willen nog wat spullen kopen voor ons verblijf, o.a. een berenbel die moet voorkomen dat we ongehoord in de buurt van een beer komen en berenspray voor het geval de berenbel niet gewerkt heeft en we oog in oog staan met een zwarte of bruine beer die dan te dicht bij wil komen. We willen ook nog even kijken voor een fleece-trui, want het kan nog koud worden. De beerproducten lukken redelijk snel, een betaalbare fleece blijkt lastiger. Voordat het zover is moet er natuurlijk wel even een cache gevonden worden, de dichtstbijzijnde ligt op de parkeerplaats van ons hotel. Die pakken we even na ons vroege ontbijt. Daarna hebben we ook de gelegenheid om ons nieuwe vervoermiddel even te bekijken. Die blijkt fors groter te zijn dan we eerst dachten en over alles snufjes te beschikken die we nog niet eerder hadden: een verwarmbaar stuurwiel, een achteruitrijcamera op de achterklep met het beeld geprojecteerd in de spiegel, een dvd-speler voor degenen die achterin film willen kijken, een achterdeur die op afstand opent en sluit, geheugen voor stoelposities, apart verwarmbare stoeldelen in de rugleuning en de zitting en veel plastic accenten die wortelnotenhout moeten voorstellen. Er zit in ieder geval voldoende ruimte in voor al onze spullen en als we eenmaal op weg gaan benutten we in no-time al die ruimte. De Walmart dient als fourage-plaats zodat onze koelbox weer snel gevuld is. Tussendoor pakken we nog wat caches mee, tja, als je er toch bent... En we hebben inmiddels geleerd hoe je de aanwezige caches ook op de TomTom zichtbaar kunt maken. We hebben zelfs nog een TFT van een cache die vanochtend is uitgekomen. Lunchen doen we bij Golden Coral, de enige in heel Alaska, dus die mogen we niet missen. En dan gaan we op weg naar Homer. We hebben grotendeels geluk met het weer. 's Morgens is het droog en pas tijdens onze reis begint het eerst te druppen en pas veel later te regenen. Als je in de auto zit is dat allemaal niet zo erg. Net voorbij Anchorage begint de Turnagain arm; hier loopt de Seward highway in ruim 70 km in zuidoostelijke richting langs de vlakke kustlijn van de inham. Het verschil in getij kan hier ruim 10km zijn. Er zouden hier Beluga's moeten zitten maar wij zien ze niet. Bij een viewpoint gaan we uit de auto en merken hoe koud het inmiddels is geworden met de harde wind, snel de auto in. Het is een bijzonder landschap, het donkere water de besneeuwde bergtoppen en aan de zuidkant van de weg lijkt het vooral moeras. Als we pauzeren voor koffie in Soldotna, bij een tentje dat Starbucks-achtig aandoet met de naam Kaladi Brothers, regent het echt even goed door, maar wat geeft dat als je binnen warme koffie zit te drinken. We volgen vandaag de kustroute en genieten van een afwisselend landschap met heuvels, besneeuwde bergtoppen, kustlijn met bergen en gletsjers, meertjes en rivieren waarin afwisselend wordt gevist of met rafts de rivier wordt afgevaren. Af en toe een dorp van twee huizen of groepjes huizen, die eerst dorpen vormden en die inmiddels verlaten zijn. Om half zeven bereiken we Homer en zoeken we onze slaapplaats. Die blijkt op zijn minst bijzonder te zijn, een kruising tussen een B&B, een hostel en cabin-verhuur op een landgoedje aan de kust met uitzicht op de prachtige Grewingk gletsjer aan de overkant van het water. We hebben een kamer in het huis (de Rosewood room) vlak bij de badkamer en de gemeenschappelijke woonkamer en keuken. Het was op voorhand een van de weinige accommodaties die betaalbaar was, wat niet zo gek is als je bedenkt dat hier vandaan alle vliegreizen naar de berenverblijfplaatsen worden georganiseerd. Dus een gewilde slaapplek voor velen en slaapplaatsen zijn een kwestie van vraag en aanbod. Het gaat er allemaal heel ongedwongen aan toe dus wij houden het er wel twee nachtjes uit. Wat wel opvallend is, is dat er hier nergens gordijnen hangen, en dat in een staat waar het pas rond half 12 gaat schemeren en om 04.30 weer helemaal licht is. We hangen de handdoeken voor het raam en dat zorgt voor de nodige verduistering. Morgen gaan we eerst maar eens aan de slag met het foto en videoprobleem. iPhoto is gecrashed, dus geen foto te bekijken. De mac weigert ook maar iets van de videofilmpjes te importeren en de Windows pc geeft bij gebrek aan de juiste codecs fout-na-fout melding. Vooralsnog dus geen beelden uit Alaska.

Reageer hier

Dag 3, vrijdag 13 juli 2012: Homer (29 mijl)


Find more about Weather in Homer, AKVandaag zijn we iets later wakker dan gisteren, al is het slechts een kwartiertje. We staan dus weer vroeg op en we proberen het probleem met onze foto’s en video’s op te lossen, maar voorlopig nog even zonder succes. Dan maar even ontbijten. We lijken op dit tijdstip de enige bewoners van het pension te zijn die al trek hebben in ontbijt, we blijken ook de enigen te zijn die wakker zijn. Tegen de tijd dat wij besluiten weg te gaan beginnen er geluiden uit verschillende delen van het huis te komen.
Wij gaan vandaag naar Homer en Homer Spit. Homer is volgens de beschrijving een dorp dat aantrekkingskracht heeft op alternatief volk, kunstenaars en andere creatieve types. We ontdekken veel galerieachtige winkeltjes, restaurantjes met “organic” en “nature” op de gevel maar voor de rest lijkt Homer een Amerikaans stadje zoals we er vele kennen. Ook de mensen op straat maken niet de in druk anders te zijn dan hun volksgenoten in andere Amerikaanse steden en dorpen.
We gaan naar Spit omdat dit volgens de boekjes het meest toeristische dorp van deze regio zou zijn. Esmée stuurt onze mini-vrachtauto behendig door het verkeer.
In Homer Spit aangekomen blijkt dat het toeristisch leven nog op gang moet komen. Er staan hele campings vol met de verrijdbare motorhomes waar veel Amerikanen dol op blijken te zijn, big, oversized, met slide-outs aan beide kanten en veelal met aanhanger voor de personenauto die mee vervoert wordt tijdens het reizen. Toch zijn er nog weinig mensen te zien op straat of op de campings. Waar zitten al die toeristen? Pas veel later op de dag – het is dan al tegen 12 uur – komt het leven hier schijnbaar op gang. En dat terwijl het toch een mooie droge dag is met een waterig zonnetje.
We wandelen naar het uiteinde van het schiereilandje van de Kenai Peninsula en komen uit bij een hotel vanwaar je een mooi uitzicht hebt op de bergen en gletsjer aan de overkant van de baai. Er staan wat mannen te vissen en schijnbaar zit er veel vis, want met regelmaat wordt er eentje binnengehengeld. We maken wat foto’s en genieten van deze koele droge dag. Als we terug willen wandelen zien we plots een grote vogel over het water scheren die zich een paar honderd meter verder op een lantaarnpaal nestelt. Een Bald Eagle die we helaas niet goed kunnen benaderen omdat de lantaarnpaal op een afgesloten pier staat. Je zult altijd zien dat je geen goede telelens bij je hebt als je die nodig hebt.
Even later vliegt hij op en met een fraaie duikvlucht door de haven strijkt hij even later neer op het hotel waar we eerder waren. Daar zit hij op twee hoog. Nog steeds net te ver weg. Maar Jos weet raad. Er staat iemand van het hotelpersoneel op een balkon te bellen, vlak bij deze mooie vogel. Het zou toch moeten lukken ook op dat balkonnetje te komen. En jawel, even later is het hem gelukt op datzelfde balkonnetje te komen dat blijkbaar aan een van de zaaltjes van het hotel grenst. Dus klikt de camera er lustig op los. Wijze les: altijd zorgen dat de goede telelens wordt meegenomen uit de auto.
Als we terugwandelen naar de auto zien we hoe vers gevangen zalm wordt schoongemaakt.
Behendig snijden de heren de moten zalm van de graat. Een van hen vertelt dat deze vis vannacht is gevangen en vanmorgen is binnengebracht. Het is een fraai gezicht hoe deze mooie vissen vakkundig worden gefilleerd.
Daarna bezoeken we de Salty Dawg Saloon (voor honden verboden), waar het blijkbaar de gewoonte is om een dollarbiljet met je naam erop aan het plafond of aan de muur te bevestigen. Er hangt toch voor een paar duizend dollar aan het plafond.
Terugreizend naar Homer pikken we alle caches op die we hier kennen en net na de middag is het tijd om te lunchen. We komen terecht bij een van de tentjes die vermeld staan in de Lonely Planet. Een wat alternatief macrobiotisch restaurantje, waar frisdrank en water in een soort jampotjes wordt geserveerd en gedronken. Ze laten het eten in zijn waarde, wat er op neerkomt dat de gerechten volgens Jos weinig smaak hebben. Je moet er zelf nogal wat zout en specerijen aan toevoegen om meer te proeven dan een flauwe hap. Niet echt aan hem besteed zullen we maar zeggen. Esmée die een stuk minder culinair is heeft de maaltijd zo op.
Na het eten melden we ons even bij onze reisleiding voor morgen; de reisorganisatie van de berensafari. We krijgen uitgebreid uitleg over de tocht en de dingen die we mee moeten nemen, we moeten nog een formulier ondertekenen waarin we afstand doen van onze rechten als er onverhoopt iets mis mocht gaan tijdens het tripje en er wordt nog even gevraagd hoe we morgen denken te betalen. We rijden nog langs het Beluga Lake waar we de kleine vliegtuigjes af en aan zien vliegen. Het is vast druk op het bereneiland. Schijnbaar worden er in de winter als het Beluga lake bevroren is auto-races gehouden. Op dit moment kunnen we ons niet voorstellen dat dit hele meer dichtgevroren zal zijn en dan ook nog stevig genoeg voor de auto's: het moet hier in de winter echt koud zijn.
De officiele planning was dat we vandaag al met de berensafari mee zouden gaan, maar het feit dat het vrijdag de 13e is heeft gezorgd dat we dat uit ons hoofd hadden gezet en morgen gaan. Doorgaans zijn we absoluut niet bijgelovig, maar toch,.. Hierdoor lopen we wel een excursie op de Exit Glacier in Seward mis die alleen op zaterdag wordt gegeven, maar het leven is keuzes maken. Ook in Alaska.

Als we morgen het weer van vandaag hebben dan zitten we goed want vandaag is schijnbaar voor het eerst sinds dagen de zon gaan schijnen. We pinnen nog even wat geld uit de muur, kopen nog een paar Ben & Jerry-ijsjes en begeven ons terug naar ons pension. Opnieuw proberen of we wat foto’s kunnen uploaden zonder gebruik van iPhoto. We zijn een stapje dichterbij de oplossing, maar nog niet helemaal.
's Avonds eten we bij Wasabi, waar het goed toeven is: het eten is heerlijk en het uitzicht over Kachemak Bay en de, nu in de zon gelegen, Grewingk Glacier prachtig.

Webcam met uitzicht op Homer Spit

Reageer hier

Dag 4, zaterdag 14 juli 2012: Homer - Katmai NP - Seward (193 mijl)

Find more about Weather in King Salmon, AK
Click for weather forecast
Vandaag begint de dag weer vroeg en gelukkig begint de dag met zon. Dat ziet er goed uit op de dag dat we naar Katmai N.P. zullen gaan om beren te zien. We zijn weer vroeg op en hebben dus alle tijd, maar voor we het weten moeten we toch op een holletje naar Emerald Air Services. Nog snel even een broodje voor tussen de middag scoren bij Subways en precies op tijd melden we ons bij onze vliegmaatschappij.
Alle andere passagiers staan al klaar in hun kledij voor de dag: regenbroek, lieslaarzen, mutsen en handschoenen. We moeten eerst of even afrekenen en vervolgens krijgen wij onze benodigdheden voor de dag. Neen, wij hebben geen regenbroek, want wij denken dat het de hele dag droog blijft. Iedereen kijkt ons een beetje meewarig aan. Dus krijgen we toch een regenbroek te leen en even later staan wij dus ook klaar voor vertrek. Nog even een korte veiligheidsinstructie van onze gids Sarah en daarna start piloot Graig het vliegtuig en vliegen we rimpelloos naar onze bestemming. We zien nu Homer vanuit de lucht, en waar het "toeristische deel" rond het centrum, de hotels en de Homer spit een slecht onderhouden en weinig sfeervolle indruk maakte, blijken er luxe buitenwijken te zijn. We vliegen langs de Fourpeaked Glacier. Helaas zitten we niet aan de goede kant van het vliegtuigje om deze goed te zien, maar dat wordt op de terugweg ruimschoots goedgemaakt. Een prachtig gezicht! Onderweg wordt er in het water nog een Orka gespot, maar verder is het een rustig vluchtje. We landen aan de noord/ westkant van Hallo Bay.
Uitstappen is redelijk spectaculair en onmiddellijk wordt duidelijk waarom we de lieslaarzen nodig hebben. We zijn voor de kust geland en nu moet de hele groep het water in om naar de kant te waden. Het water staat ruim kniehoog, dus vooral de iets kleineren onder ons moeten de laarzen stevig omhoog houden om te voorkomen dag de lieslaarzen al aan het begin van de dag vollopen. Het voelt al meteen als een groot avontuur. Later zijn de laarzen handig bij het oversteken van stroompjes in het gebied van de beren.
Vanuit de lucht hadden we al meer dan tien beren gezien en vanaf dat we landen zien we steeds beren. Alleen of in groepjes, spelend of elkaar verjagend, slapend of etend, het is prachtig. We wandelen van de ene beer naar de andere en soms wandelen de beren naar ons. We merken al snel dat we iets belangrijks zijn vergeten; muggenspray. De gids legt uit welke beren er zijn en ze kent ze al jaren, dus kan ze van ieder beer wel iets vertellen.
Ondertussen snorren de camera's, worden er honderden foto's genomen en zijn de oh's en ah's, de wonderful's en amazing's niet van de lucht. En toegegeven, het is fantastisch. Om zomaar tussen de wilde beren door te kunnen wandelen, overal waar je kijkt zijn er beren. In alle maten, in alle kleuren. En, zoals we snel leren, allemaal met een eigen karakter. Van het grootste dominante mannetje dat zijn medebroeders verjaagt, tot de schuchtere kleinste die blijkbaar vandaag voor het eerst alleen gespot wordt.
Waar wij met onze groep steeds dicht bij elkaar moeten blijven om samen groot te lijken, zijn er ook wat Australiërs die blijkbaar onderzoek doen en alleen het gebied doorkruisen. Gewapend met grote camera's en telelenzen. Soms komen de beren wel heel dichtbij.
Waar wij ze tot op een meter of zeven benaderen - wat we steeds gewoner gaan vinden - komen ze bij deze jongens tot op een paar meter. Het ziet er allemaal vredig uit, maar we weten allemaal dat het wilde dieren zijn en blijven en dat ze dan toch gevaarlijk zullen zijn. Een paar honderd kilo zwaar, maar razendsnel en gewapend met grote en scherpe klauwen en tanden.
Het wordt een onvergetelijke dag, met diepe indrukken (alleen figuurlijk) van prachtige beren. Al met al hebben we zo'n 4,5 uur in het gebied rondgelopen en zijn er vele foto's en filmpjes gemaakt. We begrijpen nu hoe het komt dat iedereen die deze tour heeft gedaan enthousiast is en de tour opnieuw zou maken als ze weer in de buurt zijn. Na de tour haasten we ons terug naar ons pension, waar we nog even moeten betalen en onze spulletjes uit de koelkast ophalen. Hoe gemoedelijk het hier ook was, als we afrekenen willen ze plots voor de tweede nacht een ander tarief dan de eerste. Nederlands als we zijn lijkt ons dat geen goede deal. De vaste glimlach verdwijnt onmiddellijk van het gezicht en met het zinnetje "if it is that important to you" wordt het vooraf afgesproken bedrag afgerekend. Wij blijven ons soms verbazen.
Dan vertrekken we naar Seward en onderweg begint het te regenen en dat zal het blijven doen. We stoppen nog even bij het meest westelijke punt van de highway's in de Verenigde Staten - Anchor Point - scoren een cache en zoeken nog even naar de Bald Eagles die hier aan het strand leven. Het kost even tijd om ze te spotten tussen alle zeemeeuwen die zich massaal op het restafval van vissers hebben gestort. Maar ze blijven ook bij deze "restmaaltijd" de dominante partij.
Dan door de regen op weg naar Seward, waar we ons onderkomen voor de nacht snel vinden. Het is inmiddels al 21.30 uur. Een buitenhuis met cabins, waar wij een kamer met eigen opgang hebben op de eerste etage. Bij de receptie hangen enveloppen met namen. We nemen aan dat wij de Fam. Grand zijn, de naam van de kamer " jacks room" klopt in ieder geval. We hebben een mooie grote kamer met een eigen terrasje, maar bij dit weer heeft dat geen toegevoegde waarde. Snel even een hapje eten in de stad, die op het eerste gezicht lijkt te leven van de jachthaven die er is. Morgen zien we verder.


Reageer hier

Dag 5, zondag 15 juli 2012: Seward – Girdwood - Talkeetna (273 mijl)


Find more about Weather in Talkeetna, AKDe dag begint zoals hij gisteren geëindigd is, met regen. We zijn benieuwd voor hoelang, want wij hebben de ervaring dat het droog wordt als wij aan onze activiteiten gaan beginnen, maar ja, dit is Alaska. Als we gaan ontbijten is er niemand in de eetkamer, wat opmerkelijk is omdat we toch echt eerder een oude mevrouw zagen die het ontbijt klaarzette. We bedienen onszelf en vanuit de eetkamer zien we de oude dame in  een auto een sigaretje roken. Als er even later een nog oudere dame binnenkomt rijdt de rokende dame met de auto weg; aflossing van de wacht?
Als de nieuwe dame binnenkomt ontdekken we gelijk haar goede humeur, want op ons welgemeend goedemorgen krijgen we de opmerking “goodmorning, well it’s just an expression”, en verder zwijgt ze. Ook een man die binnenkomt is weinig spraakzaam. Samen beginnen de man en de vrouw de aanbiedingen in de krant door te nemen en coupons uit te knippen. We grappen nog dat ze alleen tot leven komen als het over dollars gaat en gek genoeg blijkt dat de enige glimlach die we van de oude dame krijgen een antwoord is op onze betaling als we vertrekken. Het ontbijt is verder prima en uitgebreid.
Met de buikjes vol gaan we het dorp bekijken, maar het blijkt niet veel groter te zijn dan dat we gisteren gezien hebben. Het dorp leeft blijkbaar van de jachthaven en nog belangrijker van de cruiseschepen die hier afmeren. Die toeristen willen natuurlijk vanuit Seward naar de Prince William Sound om gletsjers, walvissen en andere bijzonder zeedieren te zien. Wij pikken nog even wat caches op en we merken dat het gelukkig al wat  minder nat is.
We gaan naar de Exit Glasier, een gletsjer in de buurt die als plaatselijke attractie geldt. De gletsjer is in de afgelopen eeuw flink kleiner geworden, maar hij is zeker nog de moeite waard om te bezoeken. Je kan er alleen op klimmen op speciale tijden en onder begeleiding van een gids. We hebben niet de behoefte zolang te wachten en helaas is ook het weer een spelbreker, want het blijft gewoon de hele tijd flink regenen. Dat belet ons niet om te genieten van de wandeling naar de gletsjer en terug.
Dan gaan we op weg naar Girdwood, waar we afgesproken hebben met  Patti en Robert Burton, die ons hebben aangeboden om in die omgeving met ons te gaan cachen. Waar kun je met cachers beter afspreken dan bij een cache en inderdaad als we er aankomen zijn ze al druk aan het zoeken. Er melden zich nog wat cachers, sommigen zijn bij een event geweest en een aantal draagt een badge met hun naam erop. Geocachen in Alaska blijkt op sommige punten een stuk officiëler dan in Nederland. Patti en Robert blijken hele leuke, open, spontane mensen waarmee je makkelijk contact maakt en waarbij je het gevoel krijgt dat je ze al heel lang kent.  We hebben weer geluk, na een kwartiertje stopt de regen en we maken een mooie wandeling door de omgeving van een prachtig resort waar verrassend genoeg in de bossen behoorlijk wat caches verborgen liggen. Er blijkt ook een verschil in cachen tussen Alaska en Nederland in de manier waarop de caches verstopt worden; verder van het pad af en op moeilijker bereikbare plaatsen. Er moet meer geklommen en gewroet worden. We wandelen over een heuvelachtig bospad tot we bij een kloof komen waar we alleen in een mandje dat je zelf voortbeweegt overheen kunt komen; een soort trekpontje maar dan hoog in de lucht boven de gapende kloof. Esmée is meestal geen held en hoewel ze het liefste terug zou willen gaan, stapt ze samen met Jos in en samen bereiken ze de overkant. Het is flink werken, want na de eerste helft waarbij je een beetje meeglijdt met de zwaartekracht – de kabel hangt een beetje door – moet het tweede stuk toch een beetje omhoog. Als we ook Patti aan de overkant hebben geholpen, zijn we flink moe van het gesjouw met het touw en om even bij te komen zoeken we in de buurt van het luchtliftje een cache. Deze handtram is werkelijk een bijzondere ervaring en we zijn blij dat we dit hebben ontdekt. Onderweg naar het eindpunt komen we nog wat jongeren tegen die gewapend met geweren en gekleed in camouflagekleding met hun honden door het bos sjouwen. Ze staan toe dat we een foto van ze nemen, nadat ze wel hun gezichten hebben afgeschermd met hun muskietennetje van hun camouflagehoed. Dat muskietennetje is trouwens geen overbodige luxe, want we worden voortdurend belaagd door hordes muggen en we hebben helaas geen muggenspray bij ons. Lekgeprikt komen we bij het eindpunt, waar Robert inmiddels de auto heeft geparkeerd; hij is halverwege teruggegaan om de auto te halen opdat wij via de handtram verder konden wandelen naar het eindpunt. Nadat we nog wat laatste caches hebben gevonden nemen we hartelijk afscheid en krijgen we het aanbod de laatste dagen met hen op te trekken of fietsen bij ze te lenen om in Anchorage, waar ze wonen, rond te fietsen. Dan snel op weg naar een supermarkt om nog vlug wat laatste boodschappen te doen voor de komende dagen – we zullen een paar dagen geen supermarkten meer tegenkomen – en dan op naar Talkeetna. Hoewel het al laat is, we vertrokken uiteindelijk pas na 7-en in Anchorage, besluiten we toch te stoppen voor een hapje in een familydiner. De reis gaat verder voorspoedig en om 22:40 komen we aan bij onze slaapplaats, de Talkeetna Roadhouse waar we als en blok in slaap vallen.
 We hebben er goede hoop op dat de foto's vandaag voor ons zichtbaar worden. Het is raar om nog helemaal geen foto terug te kunnen zien. Als het lukt, staan er morgen online.
Patricia, Dawson city staat later deze vakantie in de planning. Een hotelkamer is er echt niet te vinden, we gaan het reisschema omgooien zodat we later in Dawson City komen en zo in een bed ipv de auto kunnen overnachten.

Dag 6 maandag 16 juli 2012; Talkeetna – Denali National Park

Find more about Weather in Denali National Park, AK
Click for weather forecast
Het ziet eruit als een prachtige dag. We worden niet te vroeg wakker en doen alles op het gemak. In huis is het nog rustig, maar dat zal snel veranderen, want nog voor we ons kunnen douchen loopt de hele tent vol met ontbijters. Blijkbaar is het Roadhouse een begrip in de omgeving en iedereen wil er ontbijt en alle verse broodjes en cakes die hier gebakken worden. Ze staan ervoor in de rij. Dan maar even een rondje wandelen door het dorp dat zichtbaar is ingericht op toeristen, veel souvenirwinkels en overal reclames voor de dingen die je er kunt doen, vliegen, raften, hiken.



Al met al een heel relaxte en aangename sfeer. Als we weer een bus met toeristen zien aankomen, die op de Roadhouse aflopen, besluiten we toch maar snel te ontbijten in de het Roadhouse.
We moeten in de rij, maar al snel komen er ergens stoelen aan een tafel vrij en wij schuiven aan, zoals hier de gewoonte is. Van de ober mogen we alleen twee halve ontbijten nemen, we willen eigenlijk een hele en een halve, maar dat is veel te veel volgens hem. Zeker als we er ook nog een pannenkoek met blauwe bessen en frambozen bij willen. En hij heeft gelijk, het is ontbijt en lunch tegelijkertijd en dan nog zwaar ook. We cachen nog wat in het dorp en dan merken we dat je al snel tussen de bossen zit en onmiddellijk onder de muggen. We moeten er dus voor zorgen dat zelfs als we gemakkelijk lijkende caches gaan pakken we ons voorzien van muggenspray. Een tweede les die we trekken als we de bordjes met “bear-country” zien is dat beren niet alleen buiten de bebouwde kom wandelen, maar soms ook er binnen. Zelfs in Anchorage weten we dat er met regelmaat beren rondwandelen. Dus ook de berenbelletjes en de berenspray moeten vanaf nu een vast onderdeel gaan uitmaken van onze uitrusting. Later vandaag ervaren we dat je beren echt overal tegen kunt komen. We gaan cachend op weg naar Denali, dus dat vordert slechts langzaam. Dat is ook niet erg, want we hebben vandaag de tijd. Het is slechts een paar honderd mijl rijden.
Het wordt vandaag mooi weer en als we wat caches willen gaan pakken blijken die te liggen op het terrein van de McKinley Princess Lodge, een luxueus resort dat deel uitmaakt van de groep die ook de cruises in Alaska verzorgt. Ze hebben er een prachtig terras met uitzicht over mount McKinley en dat nodigt uit tot een biertje in de zon. Als we onze weg vervolgen is het zo warm in de auto dat we het dak van de auto open zetten, wat een luxe! Onderweg zien we plots twee dode beesten langs de kant van de weg, de eerste is een vosachtig beest, maar de tweede blijkt als we dichterbij komen een beer te zijn. Terwijl we nog napraten over het feit dat beren blijkbaar aangereden kunnen worden bij de grote weg, zien we plots aan de zijkant van de weg iets verderop zwarte schimmen. We remmen onmiddellijk af en we gissen welk dier we zullen aantreffen. Het blijkt een jonge beer, die aan de kant van de weg staat. Als we gestopt zijn blijkt ze ook een jong bij zich te hebben, dat vrolijk heen en weer huppelt. Er blijkt even later zelfs een tweede jong te zijn. Vanuit de auto maken we foto’s en een filmpje. Vijf meter afstand is echt te kort bij om uit te stappen. De auto achter ons stopt ook en blokkeert met knipperende lichten de weg. Hij vermoedt net als wij dat moeder beer met haar jongen de weg over wil steken en wil voorkomen dat er nog meer verkeersslachtoffers vallen.
Moeder en kinderen steken veilig over en verdwijnen in het struikgewas. En plots beseffen we ons dat we deze beren ook hadden kunnen tegenkomen toen we vijf minuten eerder bij een parkeerplaats even het bos in liepen voor een cache. Vrij en onbezonnen cachen is er dus niet meer bij deze vakantie. Dit is dus echt bear country! We vervolgen onze weg met een dubbel gevoel, opgetogen dat we mooie opnames van de beren hebben gemaakt en ook een beetje beduusd over het feit dat beren dus echt overal kunnen zitten. Je weet het, en toch verbaasd het steeds weer. We rijden langs het dorp Igloo.
Van een dorp kun je eigenlijk niet spreken. Het was een hotel in de vorm van een enorme iglo, dat samen met het erbij gelegen tankstation en bijbehorende liquor store een dorp vormde. Het hotel is blijkbaar failliet gegaan en het hele dorp staat nu te koop, inclusief verlaten pompstation en liquor store. Tja, wie wil er nu een dorp kopen in de middle of nowhere? Onderweg merken we dat het geregend heeft, terwijl wij de hele dag van een zonnetje hebben kunnen genieten; een plaatselijke bui zullen we maar denken. We zijn op zoek naar ons hostel en voor we het weten zijn we er voorbij gereden. Er is een verzameling van vier hostels met cabins die samen met twee eethuizen een kleine woongemeenschap vormen. Daar slapen we de komende twee nachten. Wij krijgen cabin Iceworm 1 toegewezen. Een prachtig idyllische blokhut aan de rivier. We eten een hapje aan de overkant van de weg bij een van de restaurants, waar ze een lekkere maaltijd serveren. Jos kan het niet laten om een toetje te bestellen, een “mudslide vulcano”, een groot warm stuk brownie, met vanille-ijs, slagroom en caramel- en chocoladesaus. Een toetje waar je gemakkelijk met een heel gezin van zou kunnen eten en met voldoende calorieën voor een hele week. We wandelen met een dik buikje terug naar ons hostel en werken nog snel even de cache-administratie en ons dagboek bij. We weten inmiddels dat er thuisblijvers zijn die niet kunnen wachten om onze verslagen te lezen en die willen we natuurlijk niet teleurstellen ;-)

Reageer hier

Dag 7, Dinsdag 17 juli 2012, Denali N.P.

Find more about Weather in Denali National Park, AK
Vandaag zien we ’s morgens een mooi zonnetje opkomen boven de bergen. Het belooft een mooie dag te worden, ondanks dat er toch een paar druppeltjes regen vallen als we naar het bezoekerscentrum van het N.P. rijden. Het Denali National Park is een populair park in Alaska, niet in de laatste plaats omdat je er met de auto kunt komen, in tegenstelling tot andere parken waar vooral een vliegtuigje handig is.
 In Denali staat de hoogste berg van de Verenigde Staten, de Mount McKinley die genoemd is naar de 25e president van de VS. We hopen de top van de berg vandaag te kunnen zien, maar de kans daarop is klein. Er is vaak bewolking aanwezig. Over de afgelopen jaren was het gemiddeld 1 dag in de maand juli dat de berg zichtbaar was. Al snel zal blijken dat we dit piekje vandaag niet zullen zien (maar wel andere lager gelegen toppen).
In het park mag je alleen de eerste 15 mijl met je eigen auto rijden. Daarna moet je omkeren of een shuttlebus van het park, of een tourbus van een externe organisatie nemen. We reserveren  de bus van 11:00 uur die ons voor $88,= in acht uur tijd naar Eielson Visitor Centre en terug zal brengen. We zijn wat aan de vroege kant dus wandelen we nog even door de bossen rond het bezoekerscentrum bij de ingang. Voor het eerst nemen we onze eigen adviezen ter harte en activeren onze berenbellen en hangen de berenspray in de houder aan onze riem. We zien geen beren op ons pad, letterlijk noch figuurlijk. De bustrip is een echt toeristische onderneming.
Je stapt in de bus, laat je vervoeren naar het eerste stoppunt, waar je de benen strekt of een plasje pleegt, stapt weer in de bus en gaat verder. Onderweg kun je uitstappen waar je wilt – je roept gewoon stop tegen de chauffeur en hij stopt – en als je weer verder wilt ga je langs de route staan en steek je je hand op als de bus er aankomt. Slechts een enkeling doet dat, de meesten rijden de route in de bus heen en weer in de verwachting dat je onderweg wildlife spot. Die roept dan tegen de chauffeur stop en hij stopt en iedereen kan zijn of haar fotootje schieten van het gespotte wild. Wij horen vandaag ook bij de grote groep Amerikanen die zich in de bus verzameld heeft voor deze vorm van vertier. Al kennen de Amerikanen elkaar niet, er ontstaat toch onmiddellijk een sfeertje alsof er een schoolreisje aan de gang is. Er wordt wat geplaagd en veel gelachen. De chauffeur wordt erin betrokken en al met al is het wel een gezellige boel. De lager gelegen delen in Denali N.P. zijn vooral bosgebied. Naarmate we hoger komen, komen we in gebieden waar geen boomgroei meer is maar struiken, mossen en steen. Doordat de zon er mooi op schijnt komen de kleuren van de gesteente mooi uit.We krijgen visioenen van de rode bergen in Utah. Al met al is het een afwisselend en mooi pakr.
Zien we vandaag veel wild? Die vraag is niet eenvoudig te beantwoorden. De Amerikanen vinden dat ze veel grizzly beren hebben gezien, wel een stuk of 11, terwijl wij vinden dat we er slechts enkele hebben gezien. Voor ons betekent een grizzly zien dat je de beer op korte afstand – zeg tot maximaal 20 a 50 meter – bij je vandaan ziet. Voor Amerikanen geldt blijkbaar dat je ze ook ziet als ze slechts als stipjes door de verrekijker te zien zijn. Wij hebben een moeder met twee cubs van redelijk dichtbij gezien (ca. 15 meter), een kariboe van dichtbij op 10 meterafstand en twee op ca. 70 meter.
Op grote afstand hebben we inderdaad wel 10 extra grizzly’s gezien en wel 25 extra kariboes. Verder redelijk wat berggeiten en –schapen; vooral hoog op de rotswand langs de kant van de weg Omdat we al in Katmai tussen de beren hebben gelopen en gisteren nog een moeder beer met twee jonkies hebben gezien langs de weg – op 3 meter afstand – valt deze wildlife-ervaring ons wat tegen. Voor de meeste van onze medepassagiers was deze dag “awesome”. Al met al een relatief rustig dagje, dat we besluiten met een bezoekje aan de pizza-tent aan de overkant van ons hostel en daarna met een flesje wijn bij het schrijven van onze “memoires” van de dag. Voordat we het weten is het al weer 23.00 uur. Doordat het buiten nog volop licht is hebben we geen echt goed besef van tijd. We liggen er dus steeds veel te laat in en zijn door het licht vervolgens weer te vroeg wakker. Als dit zo doorgaat hebben we na 4 weken Alaska en Yukon vakantie nodig om bij te komen.

Reageer hier

Dag 8, woensdag 18 juli 2012: Denali N.P. - Fairbanks (178 mijl)

Find more about Weather in Fairbanks, AKDe dag begint weer met een zonnetje over onze beek, het belooft een mooie dag te worden.
We pakken onze spulletjes weer in voor onze volgende etappe en bij het ontbijt hebben we eindelijk de kans wat foto's te plaatsen bij onze verhalen. Dat maakt het lezen toch een stuk aangename en het is leuk om wat foto's terug te zien. We rijden naar Denali N.P. waar we de eerste 15 mijl van gisteren rijden, maar dan met onze eigen auto. Onderweg stoppen we even bij een van de vele resorts waar we twee caches oppikken. Tot onze verwondering lopen we plots een jongen tegen het lijf waarmee we twee dagen geleden de ontbijttafel deelden in Talkeetna. Hij blijkt in het resort te werken. Grappig dat je elkaar dan toch weer tegenkomt; vindt hij trouwens ook.
In het park doen we eerst een paar earth-caches, maar is toch niet onze favoriete bezigheid. Krijg je vragen over het landschap voorgelegd die niet zouden misstaan bij een kandidaatsexamen geologie. Kijk, cachen is leuk, maar als je er nog veertig open vragen bij krijgt waarin verwezen wordt naar classificatiesystemen over sedimentvorming, dan gaat het ons toch net iets te ver. Aardrijkskunde was toch al niet onze favoriete bezigheid op de middelbare school. We rijden met onze Yukon tot aan het punt waar je niet met je eigen auto verder mag. Daar stoppen we even voor de lunch aan de rivier. Esmėe heeft nog een stuk pizza in een to go box en 's morgens hebben we echte Amerikaanse boterhammen gemaakt met spread, veel plakken honey smoked ham, afgetopt met kaas. Het smaakt ons goed. Het wild heeft een vrije dag genomen, dat kunnen we helaas niet spotten. We rijden het park uit en we besluiten even een kijkje te nemen bij een mountain-resort dat we vanaf de weg kunnen zien liggen.
 
Sjieke bedoeling, waar de verveling voor de gasten blijkbaar omslaat in drankzucht, want verschillende groepjes pimpelen buiten in de zon rondom het hotel waarbij zeer on-Amerikaans de flessen drank zichtbaar op tafel staan. Het is opvallend hoeveel logeer-accomodatie hier in de omgeving van het park gelegen is. En er lijkt alleen maar meer bij te komen. We kijken nog even op de benzinemeter die aangeeft dat we net niet voldoende hebben voor onze hele tocht. Als we willen tanken blijken de prijzen aangepast te zijn aan de toeristen. Zeventig cent per gallons extra. We besluiten ons geluk te beproeven in een volgend dorp, we blijven wel Nederlanders. En dan begint de rit naar Fairbanks. Een heuvelachtig landschap met vergezichten rondom. We hebben de milepost op schhot; de Alaska bijbel die per mijl aangeeft wat er te zien is op de weg, van bewegwijzering tot parkeerhaven. Zo vernemen we dat we "vlak langs" de locatie rijden waar het gedenkmonument is van de bus uit de film In to the Wild. Je moet er wat riviertjes voor door en alleen locals kunnen je helpen met de route. wij rijden door, maar doordat we de film vlak voor vertrek hebben gezien begrijpen we nu onder welke winterse omstandigheden men hier over een paar manden leeft.
Onderweg stoppen we in Nenana, waar jaarlijks een grote weddenschap wordt gehouden waarin mensen moeten voorspellen wanneer het ijs in de rivier Tanana voor het eerst na de winter zal breken. De winnaar verdient $350.000. Bij dit soort prijzen denk je snel aan welvaart, maar dat is helaas hier onjuist. Het dorp is een toonbeeld van mistroostigheid en verval. Bij de supermarkt hangt het verzoek om niet meer om krediet te vragen, omdat dat echt niet gegeven kan worden. We hebben gelezen dat veel Alaskanen aan de drank zijn en we snappen nu waarom. Zoveel mistroostigheid wordt verdronken in alcohol. In het dorp zien we een rek met gedroogde zalmen. In de winter zijn ze gevriesdroogd en in de zomer door de zon verder gedroogd. Ze worden hard en taai en worden gebruikt om de sledehonden in de komende winter te voeren.
We tanken en blijken bijna net zo veel te moeten betalen als bij het N.P. In een gemeenschap als deze zal dat de kosten van levensonderhoud flink laten stijgen. We tanken maar een paar gallon, de rest doen we wel in Fairbanks. Onderweg proberen we nog een paar caches te scoren, maar het zijn eerder de muggen die weer een paar toeristen scoren. We zitten al snel onder de bulten, ondanks de Deet. Blijkbaar is onze afweerspray gelijk aan hun dagelijkse onderhoudsdosis. Ergens langs de weg zien we plots op een verhoogde berm een bank die vol zit met pluche beren. We geloven onze ogen niet en om er zeker van te zijn dat we niet aan fatamorganaverschijnselen lijden, maken we een paar foto's. We zijn bang dat niemand ons thuis zal geloven.

Dan begint onze benzinemeter plots te melden dat we geen brandstof meer hebben. En we hebben net nog maar getankt. We rekenen zelf uit dat we nog makkelijk onze bestemming moeten kunnen halen, maar het voelt toch niet gerust als er plots zo'n melding in het display staat. We houden de moed erin en bereiken even later Fairbanks. Als de auto even heeft stilgestaan geeft de meter plots weer een reserve aan van 70 mijl. Een storing in de elektronica? We tanken toch maar even voor de zekerheid, nadat we gegeten hebben in een echte Amerikaanse family diner, The Cookie Jar Restaurant.
Reageer hier